Door het raam hoor ik de snelweg, maar dan zachtjes. Zo krijg ik toch nog iets mee van wat er gebeurt. Als ik naar buiten kijk zie ik de mussen en een enkele merel. Ze zoeken constant naar eten, altijd superkleine stukjes tegelijk, en daarna poetsen ze hun snavels aan het hek. Nu, begin maart, is het erop of eronder. Als de merels gaan zitten fluiten merk ik dat ze ook nog energie hebben voor de toekomst, en wat voor een. De mannenmussen bestrijden hun rivalen.
Ik kan niet goed zien hoe mijn regels op hen lijken. Misschien is een raam toch net iets anders dan een scherm. Er zit toekomst in mijn woorden, het kan zijn dat ik die pas hoor als ik minder tuur. Het moet gewoon allemaal wat zachter, het klinkt zo keihard als er geen raam was. Dat zijn de regels van wat we zo vaak poëzie noemen, waar de woorden omgeven zijn door stilte en wit, waarvan die woorden vast iets meekrijgen.
Kan ik van de snelweg houden als hij versmelt tot een toonhoogte die licht varieert met opkomende vlaagjes van eronder en erboven? Als het gebulder door de oostenwind gedragen mij licht verheven toezingt? Neem bijvoorbeeld Russische muziek. De passies doorklieven hemel en hel, ertussen die muur die alles bedekt. Ik kan ervan huilen en trek dit klankbed over me heen. Russische muziek is het raam waarachter slaap en dood verbroederen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten