Het is volbracht, zeg je bij een taak. Met het is volbracht zeg je dat het een taak was. Zeker, er is ook sprake van een takel. De zoon Gods hing aan de takel toen hij zijn zeven laatste woorden zei. En het was een nieuw begin. Dat geloven we. Hangend aan de takel is de taak voorbij en begint iets wat geen taak is. Als je taak voorbij is kan er iets beginnen. Eindelijk. Wat er kan zijn is geen taak denk je dan. Geen idee wat het je zegt, jij hebt me geen opdracht gegeven.
De oude Grieken voerden hun takel pas aan het eind in om te laten zien dat het klaar was. Een god hing aan de takel, deus ex machina zeiden de Latijnen later. Het was ook te kunstmatig om te geloven. Je wil liefst blijven dolen in dat theater. Later sprak men daarom van spektakel. Alles loopt toe op iets wat je raakt. Zodat je vergeet wat volgt. Lekker verzuipen in de duizeling, het lijden, de roes, maar dat is dus spektakel.
Ik durf gerust te zeggen dat ik zeg en wel dit. Soms dienen zich tekenen aan die je vrijgeven. Heel lang had ik gedacht dat zich taak op taak stapelde. Toen dacht ik weer vrij te zijn, toen was er weer wat en nu weer lekker niks. Wat ook speelde was dat ik dacht nog voorwaarden te kunnen stellen. Als maar dit en als maar dat. De voorwaarden nemen voor wat ze waard zijn. Je geeft de taak door omdat je je onterecht behandeld voelt. Welnu, je hoeft niets meer, je bent van je taken verlost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten